طب سوزنی

طب سوزنی یا سوزن درمانی (acupuncture) مهمترین شاخه طب سنتی چین است که بر پایه اعتقادات قدیمی مردم چین مبنی بر وجود گذرگاه های انرژی (مریدیان meridian) در نقاط خاصی از بدن مورد استفاده قرار می گیرد. در طب چینی، عدم تعادل انرژی در گذرگاه های انرژی را عامل بیماری می دانند. این روش هنوز مبنای علمی تایید شده ای ندارد ولی با توجه به تاثیرات چشمگیری که در درمان برخی بیماریها دارد، به عنوان یک روش تجربی در مجامع پزشکی مورد قبول واقع شده است. بر اساس تئوری طب سوزنی، این گذرگاه های انرژی محل گذر انرژی حیات در بدن (یا QI با تلفظ چی) انسان هستند که در برخی مواقع این گذرگاه ها گرفته می شوند که دلیل بیماری در بدن می شود و با فروبردن سوزنهای بسیار نازک این روش درمانی در این نقاط خاص، مسیر گذر انرژی در این گذرگاه ها باز شده و بیماریها برطرف می شوند.

استفاده از طب سوزنی در کشور چین به دوران باستان شناسی نوسنگی می رسد. در آن زمان به جای سوزنهای نازک امروزی، از سنگهای نوک تیزی به نام “بیان شی” استفاده می کردند. نمونه هایی از سنگهای بیان شی توسط باستان شناسان کشف شده است که سن آنها به پنج هزار سال پیش برمی گردد. نخستین منبع چینی که در مورد انواع سوزنهای فلزی مورد استفاده در طب سوزنی، گذرگاه های انرژی در بدن و نقاط خاص روی آنها، روشهای مختلف فرو کردن سوزن در این نقاط و انواع بیماریهای قابل درمان با این روش صحبت شده است کتاب “طب داخلی کلاسیک امپراتور زرد” است که به حدود ۲۳۰۰ سال پیش بازمی گردد. البته در روشهای باستانی ایران نیز، ردپایی از استفاده از طب سوزنی در درمان برخی بیماریها دیده می شود. به عنوان مثال بوعلی سینا برای درمان سیاتیک از نقاطی از گوش استفاده می کرده که در طب سوزنی نیز به آنها اشاره شده است.